Vioolklier - een casus uit eigen praktijk

De eigenaar vertelde dat de hond zo stonk. En inderdaad, hij rook naar zweetsokken.

Vrijwel meteen dacht ik aan de vioolklier. Wat opviel was dat de hond over zijn hele lichaam stonk. Waar ik ook aan zijn lijf rook, zijn kop, zijn poten, rug of buik, overal dezelfde penetrante geur. Wanneer je hem achter zijn oren kriebelde zat diezelfde smerige geur direct aan je handen.

We bespraken dat deze geur mogelijk veroorzaakt werd door het zwemmen omdat het altijd lang duurde voor de hond weer droog was. Hij had een dikke, echt functionele dubbele vacht, kenmerkend voor dit ras. Het advies was dan ook om hem na het zwemmen goed af te drogen. Helaas veranderde dit niets aan die vieze zweetvoetengeur.

De hond was verder gezond, alleen wat snel gestresst, met name als hij alleen thuis gelaten werd. Hij leek rustig te zijn maar als de eigenaar weer thuis kwam was de hond ontzettend aan het hijgen. 
De eigenaar verzorgde hem uitstekend en hij hoefde niet uren lang alleen thuis te blijven. 
Sinds enige tijd was zij echter gescheiden. Ze woonde pas korte tijd alleen, samen met de hond. Beiden hadden de nodige spanningen en stress achter de rug en veranderingen in de vorm van een totaal andere woon- en gezinssituatie.

Doorvragen op deze informatie en het plaatsen van een camera die de hond filmde  zodra hij alleen thuis was, gaf al snel duidelijkheid.
Zodra zij de deur uitging begon de hond zichzelf excessief te likken. Dat begon bij de staart en zo het hele lichaam over. Hij was hier urenlang mee bezig. Hij hijgde voortdurend tot zij weer thuis kwam.

De diagnose was snel gesteld.

Ik heb geen wetenschappelijk bewijs voor mijn bevindingen maar dit is wat ik  opgemerkt heb.
Bij honden wordt de vioolklier gestimuleerd door de geslachtshormonen, met name door de androgenen.  Dit begint al zodra een pup in de puberteit komt.
Wanneer we een hond castreren, reu of teef, nemen we die geslachtshormonen voor het grootste deel weg. 
Bij een intacte reu is er blijvend meer normale, gezonde activiteit van de vioolklier. En normaal gesproken leidt dit niet tot problemen.
De leefomstandigheden van een dier bepalen mede de activiteit van deze klier. 
Als het dier hormonaal in balans is, is de activiteit van de vioolklier ook in balans.
Het vermoeden bij deze casus was dat de vioolklier actiever werd doordat de leefomstandigheden drastisch veranderd waren. Het dier was nu de enige man in huis plus hij ervaarde de nodige stress als hij alleen thuis moest blijven in een voor hem andere omgeving en situatie.

Het voortdurend aan zichzelf likken zorgde ervoor dat er kalmerende stofjes vrij werden gemaakt, zogenaamde endorfines. Omdat hij zich bleef likken verspreidde hij de uitscheiding uit de vioolklier over zijn hele lichaam, als een dun waxlaagje.
Nu we de oorzaak wisten, konden we zoeken naar een passende oplossing om het dier te helpen.

De dierenarts adviseerde castratie maar gelukkig voelde zij daar niets voor.
Bovendien had deze hond voor de echtscheiding van zijn mensen en de verhuizing, geen enkele klacht. Zowel die extreme lichaamsgeur als zijn uitingen van stress als hij alleen thuis moest blijven waren pas na de scheiding en verhuizing ontstaan.

Ik denk graag in simpele oplossingen en blijf het liefst aan de basis. We zijn gestart met een BACH-remedie die ik voor hem heb samengesteld. 
Hier van kreeg hij vier keer per dag 4 druppels. Al na enkele dagen toonde hij zich rustiger en ook het excessieve likgedrag hield op. 
De vioolklier had wat meer tijd nodig om tot rust te komen. Maar na een paar weken was dit ook terug in balans.

Aan de vioolklier zelf hebben we niets gedaan. Lichaam en geest de gelegenheid gegeven om in balans te komen.
En dit allemaal dankzij een eenvoudige BACH-remedie.

Dit artikel is geschreven door Petra Driesen.
Holistisch gedragstherapeut, natuurgeneeskundig, orthomoleculair en kPNI therapeut