De Ruimte van Liefde

In dit deel gaat Vladimir, een Russische zakenman, terug naar de Siberische taiga, waar hij Anastasia heeft ontmoet op haar veldje waar ze vrij leeft, verbonden met het Universum en in harmonie met de natuur en de dieren. 
Zij is nooit naar school geweest maar ze is op de hoogte van alle ontwikkelingen en situaties op de Aarde. Met haar verwarmende straal maakt zij contact met alles en iedereen op Aarde.  Zij heeft een droom om mensen bij elkaar te brengen en te inspireren om weer te leven vanuit hun essentie en gelukkig te zijn. Vladimir was geraakt door haar levensvreugde en verwarmende blik en heeft haar beloofd te helpen haar droom te verwezenlijken door alles wat zij vertelt aan hem, naar buiten te brengen door het schrijven van boeken. Ook al ziet hij zichzelf niet als een schrijver, zij heeft allang gezien dat de boeken er zullen komen. Hij is naar Moskou gereisd en heeft daar een verbond opgericht van gelijkgestemden, ondernemers met zuivere intenties.

Hij heeft inderdaad zijn eerste boek uitgebracht en hiermee heel veel lezers geraakt en geïnspireerd. Hij schreef oprecht zijn gevoelens op zonder te verdraaien, alles was volslagen vreemd en onbekend voor hem maar tijdens het schrijven is hij vele dingen anders gaan zien en heeft hij nooit geprobeerd zijn vroegere zelf mooier af te schilderen dan het was. Hij kreeg zoveel reacties, brieven voor Anastasia, cadeautjes, gedichten van mensen die dit nooit eerder hadden gedaan, ze kregen een creatieve impuls, vele mensen kregen het verlangen om met de plantenwereld in contact te staan of om een ander beroep te kiezen, er waren zelfs mensen van wie de gezondheid verbeterde. Mensen geloofden zijn verhaal en hielpen hem met zijn plan.

Ze voelden de grote kracht die in haar woorden zat, de betekenis, de logica. Op de een of andere manier was het allemaal zo eigen, zo vertrouwd en tegelijkertijd zo ingrijpend, vol zin en betekenis. Alle theorieën verbleekten in het licht van de buitengewone gevoelens die in lezers opwelden. Een groep wetenschappers waren van mening dat Anastasia in haar eentje meer zou kunnen doen voor de wetenschap dan vele onderzoeksinstituten bij elkaar. Het was deze groep gelukt om Anastasia te ontmoeten, ze waren op expeditie en wilden haar meenemen uit de taiga voor de wetenschap om haar in een natuurreservaat te brengen en te beschermen. Op haar gezicht was geen spoortje angst of verlegenheid te bekennen en ze had alles in de gaten, ze wist waarom ze gekomen waren. Haar bijzondere ogen keken de mensen vriendelijk en goedmoedig aan, ze kregen het warmer door haar blik. Het leek alsof ze niet naar de groep als geheel keek, maar ieder van hen afzonderlijk aankeek op een en hetzelfde moment. De groep werd door een onverklaarbaar gevoel gegrepen. Alles wat ze zei zette hun bewustzijn op zijn kop. Ze richtte zich niet tot de schaduwkant van de menselijke persoonlijkheid, maar ze richtte zich tot het lichte deel in ieders hart. De ontmoeting met Anastasia had hen allen veranderd.

Om weer verder te kunnen schrijven en de vragen van lezers te kunnen beantwoorden, was het tijd om weer terug te keren naar het veldje van Anastasia en Vladimir zal ook voor het eerst zijn zoon ontmoeten. Vorige keer had ze aan hem gezegd dat hun zoon al de zogenaamde materiële luxe niet nodig heeft en dat hij alles wat hij nodig heeft vanaf het begin tot zijn beschikking zal hebben. Vladimir had wel de behoefte om onzinnige speeltjes mee te brengen maar Anastasia had gezegd dat het voor zijn eigen bevrediging is, zodat hij het gevoel heeft dat hij goed en zorgzaam is. Van alle dingen die Anastasia had gezegd, was één ding totaal onbegrijpelijk voor hem en daarover maakte hij zich het meest zorgen, ze zei dat hij eerst innerlijk gelouterd moest zijn en een bepaalde zuiverheid van denken moest bereiken, voordat hij met zijn zoon mocht praten. In de avond kwam hij aan op het veldje van Anastasia en het zag er nog steeds hetzelfde uit als toen, geen afdak, geen gebouw, maar het voelde als thuiskomen, hij voelde zich vredig en kalm. Hij had heerlijk geslapen in een hol vol kruiden en bloemen die ze voor hem gemaakt had en hij heeft het geen moment koud gehad. De volgende ochtend had hij een bad genomen en had ze hem ingesmeerd met een pasta van kruiden en hij voelde zich als herboren. Hij mocht zijn zoon zien, maar ze vroeg hem eerst alleen maar te observeren, als je ziet hoe hij is, dan weet je wat hij nodig heeft zei ze. Hij mocht hem niet oppakken maar alleen naar hem toe laten komen. 
Vladimir vroeg aan Anastasia of hij de berin die zorgde voor zijn zoon, kon aaien, maar ze zei dat ze neerbuigende familiariteit niet op prijs zou stellen. Kleine Vladimir sliep bij de berin en toen hij wakker werd, draaide hij zijn hoofdje. Hij had voor het eerst oogcontact met zijn zoon, hij keek hem opgewonden aan en zijn lichaam werd warm van opwinding. Even later lag de kleine te drinken bij Anastasia, in stilte en het leek alsof ze de wereld om haar heen vergat, ze keken naar elkaar en het leek alsof ze communiceerden met elkaar, de kleine dronk en af en toe stopte hij en keek hij naar zijn moeder, soms met een lach en soms ernstig. Moedermelk voedt niet alleen het lichaam maar kan ook een enorme hoeveelheid informatie en bewustheid overdragen, de moedermelk is uiterst sensitief en onlosmakelijk verbonden met de gevoelens van de moeder, afhankelijk van de gemoedstoestand van de moeder verandert zelfs de smaak van de melk.

Als een voedende moeder last heeft van stress, kan de moedermelk zelfs bederven, zuur worden. Dit is de wijsheid die Anastasia meegekregen heeft van haar oermoeder. Uiteindelijk had Vladimir het dierbare lichaam van zijn eigen zo gewenste zoon in zijn armen. Hij vergat de hele wereld. Toen hij later bij de oever zat, had hij een gevoel van blijdschap en teleurstelling, welke bijdrage kan hij leveren aan de opvoeding van zijn zoon? Hij zag dat de kleine Vladimir alles heeft, het is alsof de mensheid al zijn uitvindingen en activiteiten alleen maar heeft bedacht om iets om handen te hebben. Het enige wat hij hier kan doen is wandelen door het bos en nadenken. Hij had de lezers beloofd om met een duidelijk opvoedsysteem te komen, maar hij kwam erachter dat ze juist helemaal geen systeem had, hij mag alles en ze laat hem vrij, te zijn wie hij is. Het Universum is erop gericht om elke nieuwgeborene te voorzien van het allerbeste uit de kosmos. In de taiga zijn alle dieren om Vladimir heen geen opvoeders maar vriendelijke vakkundige verzorgers die oprecht van hem houden. De mensheid heeft al zoveel opvoedsystemen bedacht, maar het is er altijd op gericht om hart en ziel van de kleine mens uit te schakelen en hem ondergeschikt te maken aan het systeem. Als hij alles zou uitschrijven wat Anastasia vertelde over de opvoeding van kinderen, dat zou het waarschijnlijk lijnrecht staan tegenover wat in onze samenleving voor normaal gehouden wordt. Het is volstrekt ontoelaatbaar om het gedachteproces van een kind te onderbreken. Terwijl kleine Vladimir een insect in het gras bestudeerde, leerde hij niet alleen insecten doorgronden maar ook het hele Universum.

Alles wat leeft in de wereld is verbonden met het Universum en insecten helpen het kind dus om de essentie van het Universum en van zichzelf als deel daarvan, te doorgronden.
Kunstmatig vervaardigde voorwerpen hebben deze verbondenheid niet en zullen hem alleen maar schaden en hem van de waarheid afleiden. Het enige dat je hiervoor nodig hebt is je ziel. 
Net zoals de zon en een bloem, zo ver van elkaar en toch verbonden. Alleen de mens is in staat alles dat leeft te verwarmen en daarom voelen alle levende wezens zich aangetrokken tot de mens. Alles verlangt ernaar om gestreeld en omarmd te worden, als je alleen maar naar hen kijkt of liefdevol aan hen denkt, dan zijn ze net zo blij als wanneer je ze met je handen streelt. De wolvin begon opeens met haar staart te zwaaien toen Anastasia naar haar keek. Het maakt niet uit hoe ver weg ze zijn of hoe groot. Het is onzichtbaar, maar iets van mij omarmt hen, en dat iets kan ook de hele Aarde omarmen. Dat iets is de ziel. Wanneer werd jij je bewust van je ziel Vladimir? Ieder mens zit zo in elkaar dat het hele Universum zowel het zichtbare als het onzichtbare voor hem toegankelijk is. Ieder mens kan naar believen in contact treden met iedereen en alles. Het hangt af van zijn bewustheid, gevoelens en zuiverheid op welke bron hij zich afstemt en waar hij mee resoneert. In de regel ontvangt een persoon concreet die informatie die voor hem begrijpelijk is en waar hij wat mee kan. Dit alles dient in alle rust te gebeuren, zonder opdringerige nadruk op enige grootsheid. Dit werkt in op het denken van de mens, zijn ego en angst voor het onbekende. Gedachten van de mens zijn vele malen sterker en het is aan jou om te bepalen of je wel of niet luistert, je bent vrij om dat zelf te beslissen. Wanneer je niet alleen maar woorden hoort en als er plotseling een gevoel of emotie in je opkomt, of er tranen van vreugde in je ogen staan, een warm gevoel krijgt en er geuren en klanken in je opkomen, het verlangen of impuls om te scheppen in je voelt opkomen en een dorst naar zuivering, dan kun je er zeker van zijn dat je duidelijk gedachten van het licht hoort. 
Iedereen kan het antwoord in zichzelf horen, alleen de zelfingenomenheid van de mensen voert hen altijd van de Waarheid weg. En hoe je weet wanneer het antwoord klopt of niet, hoef je de woorden alleen met je ziel in je op te nemen. De Waarheid is al vanaf het begin in ieders ziel aanwezig vertelde Anastasia.

Het verhaal vind ik heel mooi en meerdere momenten werd ik geraakt omdat ik de woorden echt voelde, het gaf een mij een verwarmd gevoel in mijn hart en een besef dat ik steeds meer bewust word en durf te leven vanuit mijn essentie. Elke stap is er één als je maar in actie komt. Net als Vladimir zoeken wij altijd naar bevestiging omdat je niet gelooft in jezelf en niet vertrouwt op wat je voelt. Ik heb jarenlang geleden een cursus dierencommunicatie gedaan en ervaren dat ik kan communiceren met dieren. In het dagelijkse leven kan ik mij nog niet helemaal openstellen omdat ik nog niet genoeg geloof in mijzelf. Door regels en systemen zijn we van de waarheid afgedwaald. Het is nu tijd om mijzelf te herprogrammeren net zoals het meisje Anjoetka. Zij heeft heel haar denken en leven hergeprogrammeerd en veranderde in een actieve en zelfverzekerde persoon, bovenal gelukkig, dankzij de kracht van de woorden van Anastasia die oprecht waren en daardoor de juiste uitwerking hadden. Dit gaat heel geleidelijk en met een hoop hobbels te nemen en dat is zoals het gaat. We willen ook anderen vaak overtuigen, maar echt luisteren kan alleen als je kunt horen wat de ziel zegt. Ik heb ook vaak gevoeld dat ik mij moest uiten en wilde mensen overtuigen, maar nu wil ik alleen maar stilte en naar binnenkeren en dat voelt goed, alleen zo kan ik luisteren naar wat mijn ziel mij te vertellen heeft. Onze gedachten zijn sterk, ik heb lang gedacht dat ik anders ben, dat mensen mij gek vonden, waarom is het altijd zo belangrijk wat anderen vinden? Ik ben mij er nu van bewust dat het juist mooi is dat ik altijd eerst rustig observeer en niet gelijk mijzelf opdring aan een dier of mens. Tijdens het lezen van het verhaal, heb ik vele malen gevoeld dat Trainingsvrij Opvoeden zomaar heeft kunnen ontstaan vanuit inspiratie van dit boek.

Wat de kleine Vladimir betreft, geldt ook voor de honden. Het gaat om zielscontact, de hond voelt zich gezien, erkenning en verbondenheid. In alle rust en met respect het dier laten zijn en voelen dat hij een persoonlijkheid is, niet ingrijpen in zijn ontwikkeling, observeren en kijken wat hij nodig heeft. En hem alleen aanraken als het oprecht is, vanuit je hart. Een hond snuffelt en krijgt informatie van het Universum dat wat nodig is, omdat alles met elkaar verbonden is. 
De hond heeft geen kunstmatige voorwerpen (speeltjes) nodig of een systeem (trainingen), alles is aanwezig om een gelukkige hond te kunnen zijn! Ik vond het heel moeilijk om dit boekverslag te maken omdat ik volledig blokkeerde, terwijl ik mij er ook van bewust ben, dat het niet voor niets is dat ik dit boek gekozen heb. Ik voel de ruimte van Liefde in dit hele verhaal, maar door mijn perfectionisme kon ik niet bij mijn creativiteit komen…uiteindelijk is het mij toch gelukt om te luisteren naar wat mijn ziel mij te vertellen had deze week.

Dit boekverslag is geschreven door Patricia van Wees, deelnemer aan de opleiding Trainingsvrij opvoeden en Holistisch werken module 2.